بشنو از نی . . .

رامین ملزم
...

این‌جا هجوم خاطره‌ها می‌کشد مرا
کابل بدون تو به خدا می‌کشد مرا...
این گام‌های خسته و این جاده‌های دور
این امتداد مانده به‌جا می‌کشد مرا
پاییز اگر چه فصل دل‌انگیز شاعر است
پاییز هم بدون «شما» می‌کشد مرا
بس‌که دچار آمدن و رفتنت شدم
کم‌کم همین برو و بیا می‌کشد مرا
حالا که نیستی و دلت جای دیگری‌ست
معشوقه‌های بی‌سر و پا می‌کشد مرا
غربت همین که غرق شدم در نبود تو
غربت جدا و عشق جدا می‌کشد مرا
سرد است خانه‌یی که ترا داشت، بعد ازین
سرما و درد و آب و هوا می‌کشد مرا
یا خانه یا به غربت و یا پشت میز کار
فرقی نمی‌کند که کجا می‌کشد مرا

ادهم کاوه
...

او می‌رود دوباره زمستان بیاورد
بر روی نعش سوخته باران بیاورد...
تا چند عشق از وسط کوچه‌های شهر
پای ترا به سمت خیابان بیاورد؟
تا چند عشق از وسط کوچه‌های بلخ
پای ترا به سوی بدخشان بیاورد؟
بگذار باد از دل آن شهر لعنتی
بوی ترا به دامن کنعان بیاورد
از کار، از قمار، از هر چیز خسته‌ای
بد نیست تا برای تو قلیان بیاورد
در آخرین نفس گل سوری به راحتی
پاییز را به یاد درختان بیاورد
اشکی که روی گونه‌ی مادر بزرگ بود
این شعر را به نقطه‌ی پایان بیاورد

عابده ارغوان
...

اگر دوباره بیاید بهار، می‌برمت
به میله‌ی گلِ سرخِ مزار می‌برمت...
خدا بخواهد اگر لب به روی لب برسد
به جشنواره‌ی بوس و کنار می‌برمت
ترانه‌سازِ سرودم! به سازِ طبله و تار
میانِ مردم چشم‌انتظار می‌برمت
به شهر عشق، به شهرِ شهیرِ قول و قرار
دوای دردِ دلی بی‌قرار! می‌برمت!
...
اگر چه باخته‌ام هر چه را قمار زدم
ببین چگونه که در‌ این قمار می‌برمت!

محمد کاظم کاظمی
...

عاقبت با ناله سودا می‌شود آهی که نیست
زیرِ گام ما به منزل می‌رسد راهی که نیست...
از کرامت‌های بسیارت همین ما را رسید
شاخه‌ی خشکی که هست و دست کوتاهی که نیست
خوب می‌دانیم و می‌دانی که چندین سال قحط
آب‌مان در کاسه‌ی سر دادی از چاهی که نیست
آخر اما صبر کن، ای آسمان! خواهی شنید
نور صد خورشید می‌گیریم از این ماهی که نیست
دست اگر آن دست دی‌روزین ما باشد ـ که هست ـ
باز هم گندم برون می‌آرد از کاهی که نیست
کُشته‌ی خود می‌شود این ایل، حتا در شکست
تا نبندد دست امّیدی به خون‌خواهی که نیست

صدا سلطانی
...

شعر و شراب و شانه‌ی یار و ادای من
این روزھا عوض شده حال و هوای من...
تا پنجه‌هات شانه‌ی گیسوی یک زن است
دیوانه می‌شود که بگویی: «صدای من!"»
احساس می‌کنم که «صدايت» شرابی است
از بس تو سر کشیده‌ای از چشم‌ھای من
حتا ستاره‌ها به تو تعظيم می‌کنند
ام‌شب چقدر ماه شدی! «او خدای من»!
گفتی مدام سمت چپَت تیر می‌کشد
وقتی که روی تخت تو خالی‌ست جای من
بالاست قند خون من از شکّر لبت
خوش می‌شوم که درد تو باشد دوای من
در انتظار جاذبه‌ی دست‌ھای تو
افتاده روی پیرھنم سیب‌ھای من
آن‌قدر مھربان و عزیزی که مادرم
هرگز نکرده اين همه خوبی برای من

به نصرالله الم عزیز

یادت هست
شور دریایی مان
برکه ها را در نوردیده بود...
و آن دورترها
اقیانوسی سراب می شد؟
...
باور کن
هنوز کودکانی
ردپای ما را بو می کنند!

داود عرفان