فرش دل را میتکانی از غبار
جاویدفرهاد
...
دست در دستِ بهاران میدهی
گُل برای سبزهزاران میدهی
ابر میگردی فرازِ آسمان
گیسوانت را به باران میدهی
استکانِ شبنمی از برگِ گُل،
تو به دستِ شاخساران میدهی
بوی سنجدهای وحشی را همیش
بر دماغِ کفچهماران میدهی
فرشِ دل را میتکانی از غبار
مخملی از آبشاران میدهی
مینشینی رویِ موجِ آبها
تن برای رودباران میدهی