ابوالحسن علی بن الیاس آغاجی بخارایی از امرای معروف عهد سامانی و از معاصران دقیقی بوده است. لقب او را آغجی هم ضبط كرده‌اند. ظاهرا این كلمه تركیست بمعنی حاجب و خاصه‌ی پادشاه كه وسیله‌ی رسانیدن مطالب و رسایل میان سلاطین و اعیان دولت بود و در تاریخ بیهقی كراراً به این معنی آمده و ظاهراً یكی از مصطلحات بسیار متداول دربارهای مشرق خراسان در قرن چهارم و پنجم بوده است.
ابوالحسن آغاجی از امرای دربار سامانیان و با نوح بن منصور هفتمین پادشاه سامانی (366-387) معاصر بود. تذكره نویسان در حق وی قائل شده‌اند كه در زمان سامانیان حكمرانی و امارت كرمان داشت ولی در كتب تاریخ چنین امیری را در كرمان نام نبرده‌اند و ظنّ غالب آن است كه وی را كه ابوالحسن علی بن الیاس نام داشته با ابوعلی محمد بن الیاس سغدی سمرقندی كه در سال 315 بر كرمان استیلا یافت و از سرهنگان آل سامان بود اشتباه كرده‌اند. آغاجی در شعر پارسی و تازی هر دو دست داشته است چنانكه ثعالبی در كتاب تتمه الیتیمه كه خاص شاعران تازی گوی است به شهرت او در شاعری اشاره كرده و گفته است دیوانش در خراسان متداول است.
ابیات زیر از اشعار اوست:
اگر شب از در شادیست و باده خسرویا
مـــــرا نشاط ضعیفست و درد دل قویا
شبــــــا پدید نیاید همی كــــــــرانه‌ی تو
بـــــــرادر غم و تیمـــار من مگر تو یا
ثناء حـــــــرّان نیكو بسر تـــــوانم برد
هـر آنگهی كه تو تشبیب شعر من بویا
***
ای آنكه نــــــداری خبــــــری از هنـــر من
خواهی كه بدانی كـــــه نیم نعمت پـــرورد
اسب آرو كمنــــــد آرو كتاب آرو كمــان آر
شعر و قلم و بربط و شطرنج و می و نرد
خود را از قید و بند تفکر مقایسه آزاد کنید