بشنو از نی . . .

صراف و دزد

از جمله حکایتها این است که مردی از صرافان بدره ای زر سرخ با خود داشت و از دزدان گذشت. یکی از عیاران گفت که من توانم که این بدره را بدزدم. یاران گفتند چگونه خواهی دزدید؟ بآن عیاران گفت نظاره کنید.

پس آن عیار از پی آن صراف روان شد تا آن که به منزل خود رفت و بدره را در طاقچه گذاشت. خود به آبخانه رفت و کنیزک ابریق پر از آب کرده از پی او برفت و درخانه را باز گذارد. فی الفور آن مرد عیار به خانه درآمد و بدره بگرفت و به نزد یاران برد و ایشان را از ماجرا آگاه کرد. باو گفتند نیکو عیاریست و همه کس نتواند چنین کار کند و لکن خلاف جوانمردیست. همین ساعت صراف بدر آید و کنیزک را بیازارد.

اگر تو عیار جوانمرد هستی کنیزک را از آزار خلاص کن.

آن مرد عیار گفت کنیزک را از آزار خلاص کنم.

آن مرد دزد به خانه صراف بازگشت دید که صراف کنیزک را از برای بدره همی آزارد. در حال در بکوفت. صراف گفت کیست. دزد گفت من غلامی هستم از همسایه دکان تو. خواجه ترا سلام میرساند و میگوید از چه رهگذر تو را حال دگرگون گشته و چرا بدره در دوکان انداخته رفته ای که اگر مرد بیگانه بدره را بدیدی در حال بگرفتی. خدا را با تو بسی عنایت است که بدره را بجز خواجه من کسی ندید. پس آن مرد دزد بدره بیرون آورد و به صراف بنمود. چون صراف بدره را دید گفت این بدره از منست. آنگاه برد که بدره را بگیرد دزد با او گفت که بدره بتو ندهم تا چیزی ننویسی و مهر نکنی که در نزد خواجه معلوم باشد.

صراف به خانه بازگشت که وصول بدره را در ورقه ای بنویسد دزد بدره را برداشت برفت.

هزار و یکشب