بشنو از نی . . .

قافــــــله برگــــــشت چو در ملک مـا

آن خر لنگــــــــست ببین رهـــنمـــــا

آب کـه خـــشکــــــید بدریا و جــــوی

باز ببینـــــی همـــــه آن رنگ و بوی

آنچــــــــــــه تهِ آب نهان گــــشته بـود

باز برآمــــــــــد نظــــــــــــر ما ربود

چهــــــــــره برافــــــتاد ز پشت نقاب

روز شد از کارگـــــــــــهِ آفــــــــتاب

باقی در ادامه ی مطلب........

روی برآورد و بــــــــشد آشکــــــــار

بین همگــــــی خوب و بدِ روزگــــار

هـر چه لعـــــین است بدولـــــت رسید

بهــــــــر خیانت چه به خــدمت رسید

کرده به چــــــوکی بنگــر تمطـــــراق

قف دهــــــــــنش کرده ز لاف و پتاق

آنچه بگفتـــــــــــــست ز تعریف خود

منحــــــرفی کرده به تحـــــریف خود

هی کـه منم صادق و اصــل و صــــفا

جز وطنم نیست دگـــــــــــــر مـــدعـا

رشوه نگــــــــــیرم نکــــــــنم بیسری

خــــود بنمــــــــــایید به مــــن داوری

خرج زیادســــــــت معــــــاشم کمست

لیک مرا بهــــر وطن صــــد غمست

بس که ز خود گفته و تعـــــریف کرد

بُرد بیکــــــــــباره ســـــرم را به درد

لیک بدانم که دروغـــــــــست و لاف

کرده طویل آن سخنش را گـــــــزاف

مطــــــــــلب او خــــــــورن پول یتیم

کـــــــــرده تملق همه قامـــــت دو نیم

با همــــه این حـــــــال گــــــدایی کند

رفــــــــــــــته به بازار خـــــدایی کند

مــــــــــوتر دولــت شده در زیر پاش

یک کمی خدمت بنمود کـاش کــــاش

سه و چهـــــــــارست اورا بادی گـارد

پیش هر آنیک چه تفنگــــست و کارد

بـر سر جاده ســـــت چه هـــارَن کنان

دسـت به گـــوش است ز پیر و جوان

بسکه تخطــــــــــــــی بکند در سرک

کــــــرده همـه گـــنکس و یا هُشپرک

با دهــــن گــــــــــــنده و دشـــــنام پُر

طـــــایر نموده به سرکـــــــها چقــــر

گر کــــــــــسی ایراد بگــــــیرد بدان

مشت همـــــی خورده بگیر در دهان

مسند چـــــــوپان ز گـــــــــرگان مجو

کِـــــــــرده یی انسانی ز حیوان مجـو

دادی گــــــــریبان تو آســـــــــان مجو

یخــــــــه به پهـــنای گــــــریبان مجو

گــــــــه بزند مشت و گهــــــی با لگد

کیست به فــــــــــــریاد تو گاهی رسد

گــــــر خـــــود او منبعِ قـــــانون بـوَد

حـــــــــالــت این ملک بگو چون بوَد

هـــــر چـــــه بگــــندید نمـک میزنی

بر نمـــــــک ِ گــــنده محک میزنی؟

آنکـه نداشتـــــست خـــــری دی کنون

موتری راندست به کــــــــبر و جنون

آدمـی اندر نظرش مـــــوش و مــــور

در سر او نیست بجز جنگ و چـــور

نیست دگـــر کــــــــــــــابل وقت قدیم

مردم بیچــــــــاره به صد ترس و بیم

روزی شـدم در بُن تکــــــــسی سـوار

صــــــــاحب تکسیست یکی مرد کـار

گفت مـــرا لحجه ای تو کابلـــــیسـت

فهم نگـــــــردید مرا گفــــته چیست؟

گفــــــتمش آری ز هـــمین کـــــــابلم

مانده بدین خــــــــــاک همه حاصــلم

رفته بودم خـــــــارج و باز آمـــــــدم

دیدم و این ملک جگر خـــــــون شدم

گفت: دگـــــــــر لحجۀ کــــابل نمـاند

باغ نبینی و دگــــــــــــــر گـــل نماند

منصبِ امروز گـــــــدا مشرب اسـت

حرف گــــــــدایی بنگر بر لب اسـت

شاه و گــــــدا هر کـــه گـــــدایی کند

اکـــت کند چهــــره نمــــــــــایی کند

راست بپرســـــــی رۀ غـــیرت نماند

کــــــــــار درآن بازوی همــت نمـاند

فقر شکــــستاند غرور هـــمــــــــــه

سـدّی زده راه مــــرور هـــــــــــمه

هرکه بنحـوی به گـــــــــدایی نشست

دســــــــت دراز است ز بالا و پست

ملـّت بیچـــــاره پراگــــــــــنده است

جای خــــــــدا بنده به پول بنده است

حــــــــرف زیادست کنم اختصـــــار

گــــــشته منم در وطـــنم شــــرمسار

ای تو که در چــــوکی ونعمت شـدی

آمــــدی مامــــــــور به خدمت شـدی

روی خـــــــــدا بین خـــیانت مـــکن

کـار بجــــز صـــــدق و دیانت مکن

مــــــال حــــــــــرام است چو باد فنا

رفته چو خاکی همـــــــگی در هـــوا

بیش مـــــــــــیازار فقــــــیران ِ مـــا

آدمـــــــــی بشمـــار تو انســــــان ما

چـوب خدا نیست به شور و صــــــدا

سخـــــت زند گــــــــــر بزند بنده را

نفس بشد حاکــــــم و مُــــــــردیم مـا

سلــــــّی ز هر جانبی خــــوردیم مـا

هر چه که بر ماست ز انفاس ماست

هر چه بکـــــاری بشود سبز راست

یک کمـی عاجـــــز بشو ای هموطن

کـــــــبر کجــــــــا راه تو یا راه مـن

کــــــــــبر بسی زار و زبون میکـند

آن دلکـــت خفــــــــته بخون میکـند

یک کمــــــــی خــــیرات بـراه خـــدا

یک کمی آرامـــــــی بصلح و صــفا

قلـب (همــــــــایون) پر از غـــم بوَد

در وطنش صلـــح چـــــرا کــــم بود

همایون شاه عالمی