بشنو از نی . . .

علاء الدین والی

از جمله حکایتها اینست که علاء الدین والی، شبی از شبها در خانه خود نشسته بود که مردی نیکو صورت و خوش منظر با خادمی که صندوقی در سر داشت به در خانه علا الدین آمده به یکی از غلامان او گفت که بنزد امیر برو و او را آگاه کن که قصد من اینست که در یکجا با او جمع آیم که مرا با او راز نهفته ایست.

غلام بنزد علاء الدین بیامد و او را از واقعه آگاه کرد. علاء الدین به حاضر آوردن آن مرد بفرمود. چون آن مرد به خانه در آمد امیر با او گفت چه حاجت داری؟

آن مرد گفت: من از راهزنان هستم و همیخواهم که در دست تو توبه کنم و به سوی خدا باز گردم و قصد من اینست که مرا یاری کنی و این صندوق که با منست درو چیز هاست که چهل هزار دینار قیمت دارند و لکن تمنای من اینست که از مال حلال خود هزار دینار به من دهی که او را سرمایه کنم.

پس صندوق گشود و به والی بنمود و در صندوق زرها و گوهر ها و نگینها در آن چند بود که والی از دیدن آنها به حیرت اندر شد و خازن خود بخواست و باو گفت: فلان بدره که هزار دینار در او هست حاضر آر. خازن همان بدره حاضر آورد. والی بدره را بدانمرد بداد. آنمرد بدره را بگرفت و شکر کنان از پی کار خود برفت.

چون بامداد شد والی زرگر ها و گوهر شناسان حاضر آورد و آنچه به صندوق اندر بود بدیدند. همه زرها مس و همه گوهر ها و نگینها شیشه بودند. والی از اینکار با اندوه بازگشت و بطلب آن مرد بهر سو غلامان بفرستاد ولی هیچکس او را پدید نیاورد.

هزار و یکشب