خرد و جهالت
خـــــرد را که صــــیقل تحمـــل بوَد
به آدم نمــــــــــــــاد تجمـــل بـــــوَد
به جــاهـــل چو گـــــردی مقابل گهی
بــرون ره بــبــر ز شرّرش رهــــی
سخــــــن با سخــــــندان زیبنده است
سخـــــن از سخـــــندان تابنده اســت
هر آنکو سخن گـــــوش کـرد و شنید
رۀ صـــــــــد ساله را یک شب برید
باقی در ادامه ی مطلب.............
جهالــــــــــــت مکـدر چوه اندوه تار
جهالـــــــــــــت سـلاح غنیمت شمار
به عقــــــل اندر آ و جهـــالت مکن
به قتل کــــــــسان رزالـــــــت مکن
هر آنکـــــو جهالت گــــزیدن گرفت
بـدام تبـــــاهی خـــــــــــزیدن گرفت
بنـــــام و قبیله نگـــــــــردی بزرگ
زفهـــــم زبان هم نگــــردی سترگ
چـــــــو فـــرزند آدم، تـــــو آدم بشو
غـــنا را چــــــو درویشِ ادهـــم بشو
به این جمــــــع وحدت بیک دم مزن
به سختی یکی شد تـــــو برهم مـزن
چـــــه پشــــتو چـه دری محبت بگو
لسانِ محــــبت بـــــه وحـــــدت بگو
همـــــــه مــــــردم زار و فقـــــــــیر
ز وحـــــــدت شــــود کـه ملّت منیر
ز وحـــــدت وطن (همـــایون) شود
نفاق ار کنــــی جگـــــر خون شود
همایون شاه عالمی
خود را از قید و بند تفکر مقایسه آزاد کنید