بشنو از نی . . .

پیوند نور

شعر از پروین اعتصامی

بدامــــــان گلستــــــــانی شبــــــانگاه

چنین میکــــــرد بلبل راز با مـــــــاه

کــــــه ای امید بخش دوستــــــداران

فـــــروغ محفل شب زنـــــــده‌داران

ز پاکیت، آسمان را فــــــر و پاکـــی

ز انـــــوارت، زمین را تابنــــــــاکی

باقی در ادامه ی مطلب..............

بدامــــــان گلستــــــــانی شبــــــانگاه

چنین میکــــــرد بلبل راز با مـــــــاه

کــــــه ای امید بخش دوستــــــداران

فـــــروغ محفل شب زنـــــــده‌داران

ز پاکیت، آسمان را فــــــر و پاکـــی

ز انـــــوارت، زمین را تابنــــــــاکی

شبی کـــــز چهــــره، برقع برگشائی

برخســـــار گــــل افتــــــد روشنائی

مـــــــرا خوشتر نباشد زان دمی چند

کـــــه بر گلبــــرگ، بینم شبنمی چند

مبارک با تـــــو، هر جا نوبهاریست

مصفا از تو، هر جا کشتزاری است

نکــــــــوئی کن چـو در بالا نشستی

نزیبد نیکــــوان را خـــــــودپرستی

تو نــــــوری، نور با ظلمت نخوابد

طبیب از دردمنــــــدان رخ نتــــابد

بکــــان اندر، تو بخشی لعل را فام

تجلــــــــی از تو گیرد باده در جام

فـــــروغ افکن بهــــــر کوتاه بامـــی

که هــــــر بامی نشانی شد ز نامـــی

چــــــراغ پیرزن بس زود میــــــرد

خوشست ار کلبه‌اش نور از تو گیرد

بدین پاکیــــــزگی و نیک رائـــــــی

گهی پیدا و گــــــه پنهان چــــــرائی

مرو در حصن تاریکــــــی دگـر بار

دل صاحبدلان را تیــــره مگــــــذار

نشـــــــاید رهنمـــــون را چـاه کندن

زمانی سایه، گــــه پرتــــــو فکندن

بدین گردنفرازی، بندگــــــی چیست

سیه کاری چه و تابندگـــــی چیست

بگفتا دیدهٔ ما را بــــــرد خــــــواب

به پیش جلوهٔ مهــــــر جهــــــانتاب

نه از خویش اینچنین رخشان و پاکم

ز تـــــاب چهــــــرهٔ خـــور تابناکم

هر آن نوری که بینی در من، اوراست

من اینجا خـوشه چینم، خرمن اوراست

نه تنهـــــا چهرهٔ تاریکــم افـروخت

هنرهــــــا و تجلیهایم آمــــــــوخت

جهــــان افروزی از اخگــــر نیاید

بزرگـــــی خـــــردسالان را نشاید

درین بازار هم چـون و چــرائیست

مـرا نیز ار بپرســی رهنمائی است

چرا بالـــــــم کـــــه در بالا نشستم

چو از خود نیست هیچم، زیردستم

فـروغ من بسی بیـــرنگ و تابست

کجـــا مهتاب همچــــــون آفتابست

رخ افــــروزد چو مهر عالم آرای

همان بهتر که من خـالی کنم جـای

مــــــرا آگاه زین آئین نکـــــــــردند

فـــــراتر زین رهــــم تلقین نکردند

ز خط خویش گر بیـرون نهم گـام

بـــــراندازنــــدم از بالای این بـام

من از نـــــور دگر گشتــــــم منور

سحرگه بر تو بگشــــــــایند آن در

چـــــــو با نور و صفا کــردیم پیــوند

نمی‌پرسیم این چــــونست و آن چنــد

درین درگه، بلند او شد کـــــــه افتاد

کســی استاد شد کــــاو داشت استاد

اگر کار آگهـــــــی آگه ز کـاریست

هــــــم از شاگـــردی آموزگاریست

چه خـــــوانی بندگی را بی نیازی

چه نامـــــی عجز را گردنفرازی

درین شطرنج، فرزین دیگــری بود

کجـــــــا مانند زر باشد زرانــدود

ببــاید زین مجـــــازی جـلوه رستن

ســـوی نــــور حقیقت رخت بستن

گهـــــی پیــدا شـــــویم و گاه پنهان

چنین بودست حکـــم چـرخ گردان

هـــــــــزاران نکتـه اندر دل نهفتیم

یکی بود از هـزار، اینها که گفتیم

ز آغـــــاز، انده انجـــــــام داریـم

زمــــــانه وام ده، ما وامــــداریم

توانگر چون شـــــویم از وام ایـــــام

چو فردا باز خواهد خواست این وام

بر آن قـــوم آگهــان، پروین، بخندند

که بس بی مـــــایه، اما خودپسندند

پروین اعتصامی