بشنو از نی . . .

قهر خزان

شعر از رسول پویان

بـه شـاخسـار وطن بلـبل غـزلخـوانم
شـکست طـرح قـفـس اوجگاه افغـانم
زدست جنگ وتعصب نشدوطن آرام
چومرغکان مسافر به چنگ هجرانم
برشـته گشـت روانم بـه تـابـۀ غربت
درون روغـنم و مثـل مـاهی بـریانـم

باقی در ادامه ی مطلب................

بـه شـاخسـار وطن بلـبل غـزلخـوانم
شـکست طـرح قـفـس اوجگاه افغـانم
زدست جنگ وتعصب نشدوطن آرام
چومرغکان مسافر به چنگ هجرانم
برشـته گشـت روانم بـه تـابـۀ غربت
درون روغـنم و مثـل مـاهی بـریانـم
چـو آهـوگان بیابان گـریزم از صیاد
اگرچه خونجگرازجوروکین گرگانم
مپاش بذر نفاق وستم دیگر بر ملک
مکن برای خدا بیش از این پریشانم
گلان به دامـن گلچین و بلبلان رفتند
فـگار و خـسـته ز هنگامـۀ مغـیلانم
کجـاسـت امـنـیـت وارمغــان آزادی
اســیر فـتـنـۀ ظـلـم و فـسـاد دزدانـم
بهرطرف نگرم فقر و فاقه می بینم
غـمین مـردم بی کار و رنج انسـانم
بسان تخم سپنج اند هرطرف پاشـان
تمـام همـوطـنان دوسـتـان و یـارانم
ز دشـمنان نکند سـود گله و زاری
هـزار شـکـوه ز آسـیب قـوم نـادانم
حدیـث روز بـود انتحاری و طالـب
زبمب و موشک همسـایه نابسامانم
وطن خـرابه شـد از کینۀ ستمکاران
همیشه درغم این خانه زار و نالانم
گهی ز آفت سـیلاب می کـنم فـریاد
دمی زمین بکـشد مـردم بـدخـشانـم
گهی زظلم کسان گاه ازجفای زمان
ز کین هردو دل ریش ودیده گریانم
اسـیر قهر خـزانم ولی ز لطف بهار
پر از شکوفۀ رنگین و عطر بارانم