سوالِ گیج
نورالله وثوق
من تابِ اگر مگر ندارم
والله که بیتو سر ندارم
از نخلِ امیدِ من چه پرسی
جز حاصلِ بیثمر ندارم
آیینهی خاطرم شکسته
چشمی به در و گذر ندارم
زندانی کنج انزوایم
گنجشکم و بال و پر ندارم
سرگشتهی دَور و پیشِ خویشم
راهی بهسوی سفر ندارم
شرمندهی این سوالِ گیجم
کز گفتن او حذر ندارم
آغوشِ که بهتر از دلم بود
دیریست ازت خبر ندارم