بشنو از نی . . .

لب رود ... پای یک بید کهن

داشتم از ایثار ،از صداقت ،از عشق

مینوشتم شعری

که چه زیباست که انسان باشیم ، درد یکدیگر را بشناسیم 

و به یاری ضعیفان برویم

و از این گونه سخن های لطیف

مرد کوری آمد ، با عصایی در دست ، از کنارم رد شد  ...

دو قدم بالا تر ، نا گه افتاد به رود !

جایتان خالی بود ! آب او را میبرد

بی عصا ، بی عینک، مرد بیچاره به فریاد بلند

داد میزد که کمک!

من هنوز اول شعرم بودم

حیفم آمد که چنان سوژه ی انسانی را!!

نیمه کاره ، ناقص،من رهایش سازم

مینوشتم که چه زیباست که انسان باشیم

درد یکدیگر را بشناسیم و به یاری ضعیفان برویم

مرز پایانی شعرم بودم و طرف جان میداد!!!