غم
شعر از سراج الدین سراج
درکـــوه وکـمــر تــنــــد وزد بــاد، بـمـا غــم
گــر(مـوره) کـنــد هـوهـووفـریـاد، بـما غـم
ازحـادثـه زایـان کـه شب سنـگـرشـان است
درکــوچــه وده، ولــولــه افــتــاد، بـمـا غــم
گــرخـنـجـر تـیـزی زنـیـامـش، بـه تـعـصــب
بـیـرون شـد وصـد پـا وسـرافـتـاد، بـمـاغم
باقی در ادامه ی مطلب..........................
درکـــوه وکـمــر تــنــــد وزد بــاد، بـمـا غــم
گــر(مـوره) کـنــد هـوهـووفـریـاد، بـما غـم
ازحـادثـه زایـان کـه شب سنـگـرشـان است
درکــوچــه وده، ولــولــه افــتــاد، بـمـا غــم
گــرخـنـجـر تـیـزی زنـیـامـش، بـه تـعـصــب
بـیـرون شـد وصـد پـا وسـرافـتـاد، بـمـاغم
گـر ابــرنــبــاریــد یـکــی قـطــره بـهـامــون
زان سبزه که خشکیدو نشد شاد، بـمـاغـم
تــا دست تبرزن، بشکست قـــامـت سـروی
خـم گـشـتـه بـه پـایش قد شمشاد، بـمـاغـم
گـر دسـت خـزان پـرپـرگـل کـردبـه گـلــزار
یــا لانـه ای بـلـبـل بـه ذغن داد، بـمـاغــم
صـیــادی بـه صحرا شدوصد دام بـیـفـگـنـد
آهــــوبــچــــــه دردام بـیـفـــتــاد، بـمــاغـم
از نوریکه روشن نکند دخمه یــی تــاری
از تــاریـکــی و زان همه بیداد، بـمـاغـم
امــروز اگـر مـلـتـی در خـواب فـرو رفـت
گــرگـان چـو کـنـد بـررمـه بـیـداد، بـماغم
دسـتـیـکـه بـیـرون مـیـشـود ازپرده تزویر
هـرگـز نـکـنـد مـعـرفـت ایـجـاد، بـمـاغــم
گــرشـیـشـه قـلـبی شکـند سنگ جفا کیش
زان فـتـنــه شـود گـریـه یـی ایجاد،بماغم
گــویــا کـه فـلـک قسمت ما رنج والم کرد
شـــادی طـلـبـیــدیـــم و خـدا داد، بـمـاغــم
سراج الدین سراج