بشنو از نی . . .

اسیر بلا
شغر سیداز همایون شاه عالمی

تا بکی این شور و فغـــــــان ای خدا
ملـــــــــــــــت ما گــــــشته اسـیرِ بلا
لعنت خـــــالق شده اینجـــــــا مگــــر
خیر برون جــــسته به یغمـــــا دگـــر
خلــــق خدا گـــــــشته به رنج و تَعَب
دست و زبانست دو تا در طــــــــــلب

باقی در ادامه ی مطلب...............

اسیر بلا

تا بکی این شور و فغـــــــان ای خدا
ملـــــــــــــــت ما گــــــشته اسـیرِ بلا
لعنت خـــــالق شده اینجـــــــا مگــــر
خیر برون جــــسته به یغمـــــا دگـــر
خلــــق خدا گـــــــشته به رنج و تَعَب
دست و زبانست دو تا در طــــــــــلب
غیـــــرت و همــــــــت همه برباد شد
دشمن مـــــا زین همه دلـــــــــشاد شد
هر سو ببینی که منافـــــــــق پُر است
اشک یتیم است که همچــون دُر است
بیوه کـــــــــند عـــــذر کــــسی نشنَوَد
گـــــــــــوش، کر انداخته راهش رَوَد
قامــــت این مُلک شکــــــست از جفا
گـــــــــــشته به این مُلک همه بی وفا
مــــــــــادر میهـــن شده بر اهـــریمَن
عـــاجزِ بیچــــــاره یی چون بیوه زن
گـــوش فــلک کــــــــر شده تا آسمان
گـــــــویی شکسته کمــــــــــرِ نردبان
سایه یی منحــــوس رسیده فــســـوس
بر سر ِ کــــــارست ببین چــــــاپلوس
ملــــــــتی را کرده چه خورد و خمیر
تا بکــــند نام و نشـــانش شهـــــــــــیر
شهرت ِ خـــــــرّیّت او نا بکـــــــــــار
چوکی و شهرت شودَ ش زهر مــــــار
آنکه نداند یکـــــــــی دشمن ز دوست
سهو و خطــــــا دانی همه زآنِ اوست
ای که تو افغـــــــــانِ هوس رانده ای
دانی مگـــــــر هیچ که پس مانده ای؟
تا به مـــــــــریخ رفت سرِ قـــافــــــله
نیست مگــــــر هیچ ترا حوصـــــــله؟
رفت کجـــــــــا غیرت افغـــــانی ات
گــــــاهی نبینی به پــــریشــــانی ات؟
صـــــادق ِ میهن نشـــــدی تا کــــنون
چشم تو کورست ازین خاک و خـون؟
نام خدا گـــــــــــیری و منکــــر تویی
گشته یی مرموز، که مضـــــمر تویی
ای که نمـــاز تو فـــــــریب و ریاست
تخم ِ ریا دانی بســـــــــــی ناسزاست
در دل تو ریشه یی از مکـــــر رُست
ساقــــه یی ایمان تو خامست و سست
بسکه تویی بی هـــــــــــنر و بی خبر
حــــــــرف مـــــروت بتو شد بی ثمر
گــــــــوشه گرفتی ز چه کــاهل شدی
عــــوض تعلیم چه جــــــــــاهل شدی
جاهــــــــلِی تا هــــــر که فــــریبد ترا
گــــــشـــــــــتی طفــــیلی و نزیبد ترا
علم که امـــــــروز بوَد چون ســــلاح
خیر بیندیش و بکن این صـــــــــــلاح
تا بکـــی اینجــــاست همـــه اضطرار
مشتی به کـــــــــــرسی و همه نابکار
همــــــوطنم از چه منافـــــــــق شدی
بهــــــــر وطندار نه مشفـــــــق شدی
دادی عنان ات تو به دست کـــــــثیف
چیست؟ که شیطان شده بر تو لـطـیف
کـــــــــــشورِ همسایه چه دارد خیال؟
خُـــــرد و خمـــــیرت بکــــند تا ذوال
بر تو چــــــــشانده ست ز افیون جهل
از سر غفلــــــــــت شدی مفتون جهل
آن کــــــــــه ز تو مشعـــل اسلام کرد
نام ترا یکــــــدمی بدنام کـــــــــــــــرد
کــــــــرد مسلمانیی نو از نهــــــــــــاد
آتشـــــــــــــــی افروخت که بر باد داد
رسم ِ نوی خـــــــود کشی بر تو فزود
کــــــــــــشته شود مردم ِ تو زود زود
آه کـــــــــــه بادار تو شد چــَـــــودَری
تا که درین ملک کــــــند خــــــرگری
ملک خودش محــــــــــــکم و آباد شد
ملـــک تو ویرانه و بــــــرباد شــــــــد
خــــــون تو ریزد شب و روز آن دنی
چیست؟ دو دســـتت به سرت مـی زنی
خـــــــــــون تو پنجــــــاب کند گلــشنی
کــــشته یتیم ِ تو به هـــــــــــــر برزنی
تا بکی این خــــــــرّیت و خـــــــرگری
کـِــــرده یی دشمـــن منگـــــر سرسری
خـــون ترا خورد کـــه قــــوَت گـــرفت
راست بگـــــویم نشوی در شگِــــفــــت
ملک اگــــــر باز شود بی رجــــــــــال
تجــــزیه ســـــــــازند ترا بی خــــــیال
چـــــــارۀ ما وحــــــدت ملّــــــــت بوَد
راستی و صـــــــدق و عـــــــبادت بوَد
دور بکن قــــلـــب خـــــــــودت از ریا
تا نشـــــوی پســـت به روزِ جــــــــــزا
پای مکـــــــش بیشــــــترک از گلـــــیم
تا کـــه نیفـــتی همـــــه در ترس و بیم
آن که به دانش بکــــند ســنــج و فهـــم
هیچ برآشفــته نگـــــــــــــــردد ز وهم
بیش بکــــن دانش خــود ای ذکـــــــــی
زین که به بیگـــــــانه شوی مـــتکــــی
چـــــــاره یی تو نیســت بجز اتفــــــاق
آتشی افــــتاده اگــــــــــــــــر از نفــاق
آشـــــــــــــــتی ِ ملـــت ما لازم اســت
ملتی از وحــــدت خود قــــــایم اســـت
دســـــت به بیگــــانه مکــــن بیش پیش
جمـــع بشو تا که نگـــــــــــردی پریش
قهر مشو زین که (همـــایون) چه گفت
زنگِ دل ِ خـــویش ز حقگـــویی رُفت

سید همایون شاه عالمی