بشنو از نی . . .

مست و هوشیار

محتسب، مستی بــــه ره دید و گـــــریبــــــانش گرفت

مست گفت ای دوست، این پیراهن است، افسار نیست

گفت: مستی، زان سبب افتـــــان و خیـــــزان میروی

گفت: جــــرم راه رفتن نیست، ره همــــــــوار نیست

گفت: میبـــــاید تو را تــــــا خــــــانهٔ قــــــــاضی برم

گفت: رو صبح آی، قـــــاضی نیمــــه‌شب بیدار نیست

گفت: نـــــزدیک است والـــــی را سرای، آنجا شویم

گفت: والـــــی از کجـــا در خــــانهٔ خمــــــار نیست

گفت: تا داروغـــــه را گـــــوئیــم، در مسجد بخواب

گفت: مسجــد خـــــوابگـــــاه مـــــردم بدکــار نیست

گفت: دینـــــاری بده پنهــــان و خــــــود را وارهــان

گفت: کــــــار شرع، کـــــار درهم و دینـــــار نیست

گفت: از بهـــــر غـــــرامت، جـــــامه‌ات بیرون کنم

گفت: پـــوسیدست، جـــــز نقشی ز پود و تار نیست

گفت: آگـــــه نیستی کـــز ســـــر در افتـــــادت کلاه

گفت: در سر عقـــــل باید، بی کلاهی عـــــار نیست

گفت: می بسیار خـــــوردی، زان چنین بیخود شدی

گفت: ای بیهــــوده‌گــــــو، حرف کم و بسیار نیست

گفت: باید حـــــد زند هشیـــــار مـــــــردم، مست را

گفت: هشیاری بیار، اینجـــــا کسی هشیــــــار نیست



پروین اعتصامی