رامین ملزم
...

این‌جا هجوم خاطره‌ها می‌کشد مرا
کابل بدون تو به خدا می‌کشد مرا...
این گام‌های خسته و این جاده‌های دور
این امتداد مانده به‌جا می‌کشد مرا
پاییز اگر چه فصل دل‌انگیز شاعر است
پاییز هم بدون «شما» می‌کشد مرا
بس‌که دچار آمدن و رفتنت شدم
کم‌کم همین برو و بیا می‌کشد مرا
حالا که نیستی و دلت جای دیگری‌ست
معشوقه‌های بی‌سر و پا می‌کشد مرا
غربت همین که غرق شدم در نبود تو
غربت جدا و عشق جدا می‌کشد مرا
سرد است خانه‌یی که ترا داشت، بعد ازین
سرما و درد و آب و هوا می‌کشد مرا
یا خانه یا به غربت و یا پشت میز کار
فرقی نمی‌کند که کجا می‌کشد مرا

ادهم کاوه
...

او می‌رود دوباره زمستان بیاورد
بر روی نعش سوخته باران بیاورد...
تا چند عشق از وسط کوچه‌های شهر
پای ترا به سمت خیابان بیاورد؟
تا چند عشق از وسط کوچه‌های بلخ
پای ترا به سوی بدخشان بیاورد؟
بگذار باد از دل آن شهر لعنتی
بوی ترا به دامن کنعان بیاورد
از کار، از قمار، از هر چیز خسته‌ای
بد نیست تا برای تو قلیان بیاورد
در آخرین نفس گل سوری به راحتی
پاییز را به یاد درختان بیاورد
اشکی که روی گونه‌ی مادر بزرگ بود
این شعر را به نقطه‌ی پایان بیاورد

عابده ارغوان
...

اگر دوباره بیاید بهار، می‌برمت
به میله‌ی گلِ سرخِ مزار می‌برمت...
خدا بخواهد اگر لب به روی لب برسد
به جشنواره‌ی بوس و کنار می‌برمت
ترانه‌سازِ سرودم! به سازِ طبله و تار
میانِ مردم چشم‌انتظار می‌برمت
به شهر عشق، به شهرِ شهیرِ قول و قرار
دوای دردِ دلی بی‌قرار! می‌برمت!
...
اگر چه باخته‌ام هر چه را قمار زدم
ببین چگونه که در‌ این قمار می‌برمت!

محمد کاظم کاظمی
...

عاقبت با ناله سودا می‌شود آهی که نیست
زیرِ گام ما به منزل می‌رسد راهی که نیست...
از کرامت‌های بسیارت همین ما را رسید
شاخه‌ی خشکی که هست و دست کوتاهی که نیست
خوب می‌دانیم و می‌دانی که چندین سال قحط
آب‌مان در کاسه‌ی سر دادی از چاهی که نیست
آخر اما صبر کن، ای آسمان! خواهی شنید
نور صد خورشید می‌گیریم از این ماهی که نیست
دست اگر آن دست دی‌روزین ما باشد ـ که هست ـ
باز هم گندم برون می‌آرد از کاهی که نیست
کُشته‌ی خود می‌شود این ایل، حتا در شکست
تا نبندد دست امّیدی به خون‌خواهی که نیست

صدا سلطانی
...

شعر و شراب و شانه‌ی یار و ادای من
این روزھا عوض شده حال و هوای من...
تا پنجه‌هات شانه‌ی گیسوی یک زن است
دیوانه می‌شود که بگویی: «صدای من!"»
احساس می‌کنم که «صدايت» شرابی است
از بس تو سر کشیده‌ای از چشم‌ھای من
حتا ستاره‌ها به تو تعظيم می‌کنند
ام‌شب چقدر ماه شدی! «او خدای من»!
گفتی مدام سمت چپَت تیر می‌کشد
وقتی که روی تخت تو خالی‌ست جای من
بالاست قند خون من از شکّر لبت
خوش می‌شوم که درد تو باشد دوای من
در انتظار جاذبه‌ی دست‌ھای تو
افتاده روی پیرھنم سیب‌ھای من
آن‌قدر مھربان و عزیزی که مادرم
هرگز نکرده اين همه خوبی برای من

به نصرالله الم عزیز

یادت هست
شور دریایی مان
برکه ها را در نوردیده بود...
و آن دورترها
اقیانوسی سراب می شد؟
...
باور کن
هنوز کودکانی
ردپای ما را بو می کنند!

داود عرفان

احمد ضیا رفعت
...

ای از همه، خاموش‌ترین، با تو موافق
آواز شوی، نیست طنین با تو موافق ...
در خاک مگر یک نفس آرام بگیری
آن نیز اگر بود زمین با تو موافق
از کعبه روی، هست قدم با تو مخالف
گر سجده کنی، نیست جبین با تو موافق
گیرم شدی انگشتری ملکِ سلیمان
شاید نشود هیچ نگین با تو موافق
خوب است که از دایره‌ی هر دو برآیی
حالا که نه کفر است، نه دین با تو موافق
گفتم مکن این قدر ستم، گفت که هستم
با هر چه بخواهی، به‌جز این، با تو موافق

عبدالله امان بی‌خود
...

مثل هندوها نمودى صورتم را رنگ رنگ
مثل هندوها ... صداى رقصِ پايت شنگ شنگ...
در حضورِ حضرتِ آيينه با ناز و نياز
موجِ مو افتاده روى شانه‌هايت چنگ چنگ
بت‌پرستِ من گذر در معبدِ بودا بكن
هست معشوقِ قديمى‌ات درآن فر/سنگ سنگ
بى‌نصيب از شورش درياى آبى، ما دو تا ...
ماهى تُنگيم با حجمِ فضاى تنگ تنگ
مرگ آمد بُرد روحم را به‌سوى آخرت
هى نزن ديگر به فونم زنگ، پشت زنگ زنگ

هارون بهیار
...

دردهایم شعر شد آهسته با من پیش رفت
مرد شاعر بارها تا مرز مردن پیش رفت...
عشق آمد، رفت، درد آمد، نرفت و اشک‌هام
از مسیر گونه تا آغوش دامن پیش رفت
بارها می‌شد بمیرم، شانس هم‌راهم نبود
یعنی این‌که دار تا نزدیک گردن پیش رفت
آرزویم بود تا که بشگفم اما نشد
غنچه‌یی بودم که تا مرز شگفتن پیش رفت
سعی کردم بارها تا که بمیرم، ترس داشت
هیچ گاهی هم ندیدم در خود اصلاً پیش‌رفت

شهیر داریوش
...

از من به‌جا این شاعر گم‌راه می‌ماند
یا حد اکثر مرده‌یی آگاه می‌ماند...
پیغمبری هستم که از کنعان و مصر اما
در دست‌هایم دامن یک چاه می‌ماند
ای شمس! تا تبریز خیلی راه، طولانی‌‌ست
این بار مولانای تو در راه می‌ماند
...
از عشق، از دیوانگی، از خنده‌هایت، درـ
پیراهنم مردی پر از ارواح می‌ماند
روی لبان خسته‌ام این بار می‌دانم
جای لبانت رد پای آه می‌ماند
وقتی که می‌کوچی و در من آدمی تنها
شب‌ها نگاهش در نگاه ماه می‌ماند
بعداً قمار و مرگ آن سو طوس پشت طوس
در دست‌هایت زندگی! سه شاه می‌ماند

ذبیح الله راسخ
...

تصویر سال پار به یادت نمانده است
هر لحظه انتحار به یادت نمانده است...
ام‌روز هم «صبور» پدر داد می‌زند
دل‌های داغ‌دار به یادت نمانده است
داری به یاد، خاک سپاری شبانه را
یا قبر تنگ و تار به یادت نمانده است
آمد به نام قوم و زبان سفره چید و رفت
برخورد هم‌تبار به یادت نمانده است
هر گوشه‌ی وطن به‌خدا نوبهار بود
انگور قندهار به یادت نمانده است
دشمن تمام خاک وطن را به‌خون کشید
کشتار بی‌شمار به یادت نمانده است
پرسان مکن که باز «نتایج» چه می‌شود
تاریخ این دیار به یادت نمانده است

هارون راعون
...

من با خودش تمامِ تنم را ورق زدم
نی نی، دلیلِ آمدنم را ورق زدم...
فریادِ خفته در دلِ صد کوه - انعکاس
تندیسه‌های بی‌دهنم را ورق زدم
یک توته آدمی و هزاران سلیقه - رنج
بارِ عظیمِ خر شدنم را ورق زدم
ایمانِ آب در نفسِ ریگ‌زار مـُـرد
کم کم حضورِ گم‌شدنم را ورق زدم
بوی غریبِ گم‌شده‌ها گریه می‌شدند
وقتی خطوطِ پیرهنم را ورق زدم
اندیشه‌ها که معنی فرهنگِ باز داشت
ماندم به گوشه‌یی رسنم را ورق زدم
غم‌خانه‌ی توَهمِ اضدادِ فتنه بود
سقفِ سیاستِ وطنم را ورق زدم
یعنی که بوی زحمت از انساجِ من نرفت
عمری تکانه ی بدنم را ورق زدم
مفهومِ سبز و زردِ اقامت سپید گشت
تا یک دو سال پس، کفنم را ورق زدم
تنها برای سوختن و روشنی و ... هیچ
تپ تپ تمامِ دل زدنم را ورق زدم
*
موسیچه‌های تشنه‌ی فریاد! پر زنید
ام‌شب نجابتِ سخنم را ورق زدم

عارف رحمانی
...

می‌شمارم روزهای سرد را
لحظه‌های تلخ دردآورد را...
می‌شمارم روی لب‌های سکوت
رد پای خنده‌های سرد را
می‌کشانم روی دوشم بعد ازین
زخم‌های خنجر نامرد را
می‌برد اما به صحرای عطش
برگ‌های تشنه رنگ زرد را
ای خدا محتاج بی‌دردان مکن
سرخوشان خانه‌زاد درد را
بوسه خواهم زد اگر دستم رسد
گرد پای مرد میدان گرد را

حمیده میرزاد
...

حس من از پرنده شيرين است، باورم هست سوى پنجره‌ها
عشق را لمس كرده‌اى آيا؟ در شب گفتگوى پنجره‌ها...
در افق بار بار مي‌رقصد گيسوى عاشقانه‌هاى سپيد
مي‌رود تا كه وام گيرد مهر، از تب خلق و خوى پنجره‌ها
آرى ام‌شب سكون مطلقم و از زمستان پيش رو دورم
سايبانم فقط، فقط دستى‌ست، دستى از روبه‌روى پنجره‌ها
تا معماى آسمان حل شد پيش چشم غرور مردم شهر
ناله‌ى اعتراض معنى شد در سكوت گلوى پنجره‌ها
گر بهار سپيد مى‌خواهي، بايد از انزوا برون بروى
باز و روشن كند خيالت را باز هم عطر و بوى پنجره‌ها
ما كه از اين غبار مى‌گذريم با گريز از جهالتى مفرط
بهتر اين‌ست اين، كه ساخته‌ايم شعر از هاى و هوى پنجره‌ها
باز فرياد كن رهايى را، امتداد شكفتنى ديگر
انعكاس صداى ما جاري‌ست از بلنداى كوى پنجره‌ها

گرداب درد
حسیب نیما
...

چگونه پنجره را وا کنم، هوای تو نیست...
چگونه روز شوم، صبح چشم‌های تو نیست
چهار فصل سقوطم، چهار بن‌بستم
چهار فاجعه خاموشی‌ام، صدای تو نیست
به سقف خانه‌ی من اضطراب سنگینی
که خواب می‌شکند، بانگ لای لای تو نیست
چرا دروغ بگویم که در تمامی شب
از آفتاب غزل گفتنم برای تو نیست
کسی ز کوچه صدا زد که: [ عاشق شرقی!
شروع سوختنی، ختم ماجرای تو نیست
بیا به کوچه‌ی بیا، عابد پریشانی!
میان سایه و دیوار، هیچ جای تو نیست
سقوط، فاجعه، بن‌بست، ختم و خاموشی
چه واژه‌های غریبی که آشنای تو نیست...]
...
چراغ‌باوری‌ام داد درد با من گفت:
خدای خویش نباشی، کسی خدای تو نیست!

اکرام بسیم
...

هر چند بهار آمده، پاییز گذشته
آن روز و شب سرد و غم‌انگیز گذشته...
یک شهر خراب است دلم، در طی تاریخ
انگار از آن لشکر چنگیز گذشته
افسوس که از جالی غربال نگاهت
این دانه‌ی سرمازده‌ی ریز گذشته
در رگ رگ من عشق تو جاری‌ست به سرعت
چون برق که از سیم مسی تیز گذشته
ای ماهی افتاده میان دهن تنگ
این آب لجن از سر من نیز گذشته
پروانه‌ی احساس من اطراف نگاهت
شمسی‌ست که از خوبی تبریز گذشته
از خاطر درگیر من، از روزن ذهنم
جز فکر رسیدن به تو هر چیز گذشته

صدا سلطانی
...

چه دل‌گیر است و دردآور سکوت مرد سیگاری
کمی پرخاش و بعدش ھم تبسم‌ھای اجباری...
نه حرفی روی لب‌هايش نه اميدی به فردايش
برای عاشقی شاید ندیده در تو معياری
برو اي زن وَ بيرون شو ازين دنيای پوشالی
ازین خوش‌بختی تیره، ازين بی‌هوده پنداری
ازين كه باوفا باشي ... چه حاصل می‌كنی آخر؟
ازين حال بلاتكليف و دايم ديگرآزاری
چرا با ساده‌گی‌ھایت خودت را خسته می‌سازی
نمی‌بيند ترا ديگر شبیه فلم تكراری
نشستی منتظر عمری و گفتی حرف‌ھایت را
به تو خنديد و حيران شد كه شوق درد سر داري؟!
رهايش كن به حال خود چه فرقی می‌كند خانم!
اگر گندیده بگذارش جوانی را به مرداری ...

روح‌الله بهرامیان تشنه
...

مرا برای خودت انتخاب کن لطفاً
چه می‌کنی بغلم کن شتاب کن لطفاً...
غزال وحشی‌ام و باز برنمی‌گردم
شکار یاد نداری کباب کن لطفاً
مرا اگر بکشی نیز دوستت دارم
تو مرد معرکه شو انقلاب کن لطفاً
شبیه پاکت سیگار دست داشته‌ات
خمار وخسته بسوزان عذاب کن لطفاً
مرا ولی برهان از هوس که بد نشوم
مرا به شرم نه از عشق آب کن لطفاً
مرا بگیر بغل کن مرا ببوس و سرم
برای روز مبادا حساب کن لطفاً